Comedor Infantil

Door: Kim Hazelaar

Wat een gastvrijheid! Dat is wat mij het meest is bijgebleven van mijn dagen in Cochabamba en mijn bezoeken aan Comedor Infantil en Creciendo Juntos. Ik deel heel graag mijn ervaringen over deze mooie initiatieven en de mensen die ik daarbij heb mogen ontmoeten.
De dag dat ik aankwam in Cochabamba werd ik opgehaald van het vliegveld en kon ik na een douche meteen mee naar Comedor Infantil. Bij aankomst was het al volle bak, omdat we precies tijdens de lunch aankwamen. Wat me meteen opviel was dat er een rustige sfeer hing. Kinderen waren lekker met elkaar aan het praten, rustig aan het eten of met hun huiswerk bezig. Een enkeling was een spelletje met elkaar aan het doen. Helaas spreek ik zelf maar een paar woorden Spaans en kon daardoor niet met de kinderen praten. Gelukkig zijn schaakregels universeel!

Eén vrijwilligster, Amalia, heeft jaren in Washington gewoond en vertelde in het Engels enthousiast over het reilen en zeilen van Comedor Infantil. Dat ouders zelf wel iets moeten bijdragen om ze bewust te maken van hun eigen verantwoordelijkheid. En wat ik zelf ook heel mooi vond is dat moeders ’s middags soms vaardigheden bij kunnen leren. Zo wordt er niet alleen in eten voorzien, maar ook in concrete hulp aan ouders zodat zij beter voor hun kinderen kunnen zorgen.
Amalia wilde mij de volgende ochtend ook graag mee Cochabamba innemen om de stad te laten zien. Die middag werd ik meegenomen naar Creciendo Juntos. Ook hier weer bewondering voor alles wat met beperkte middelen op touw is gezet. Toto, de aan het project verbonden leraar, kwam zelf vroeger bij Comedor Infantil en runt nu Creciendo Juntos met een enorme bevlogenheid. Het is vooral een veilige basis waar de kinderen kunnen leren, maar ook hun verhaal over bijvoorbeeld hun thuis situatie kwijt kunnen. Ze leren niet alleen schoolvakken, maar juist ook over liefde, vriendschap en eigenwaarde. Ik vind dat zelf een prachtige insteek en het betaalt zich ook uit. Zo had één jongen eigenlijk vrij, maar was toch aanwezig om bijles aan andere kinderen te geven. Echt heel mooi om te zien. Net als het respect dat ze hebben voor Toto. Ieder kind zoekt bij binnenkomst eerst hem op om hallo te zeggen, en pas dan gaan ze aan de bak of even voor de tv hangen.

In mijn dagboek schreef ik dat ik in deze dagen zoveel lieve mensen ben tegengekomen die zoveel goeds doen, dat ik er alleen maar heel veel bewondering voor kan hebben. Gewoon heel gaaf om te zien hoe mensen zich zo inzetten om een nieuwe generatie de kans te geven op een goede toekomst en echt wat op te bouwen.